Inhoud
Introductie
Unmanaged hosting is een heel ander soort dienst dan managed hosting. Terwijl een managed hostingprovider toegang heeft tot de inhoud op de servers in een datacenter, heeft een unmanaged hostingprovider geen toegang tot de inhoud. Vanuit juridisch oogpunt kan dit verwarring veroorzaken: een onbeheerde hostingprovider werkt als een internettoegangsprovider en levert zijn diensten als ‘louter doorgeefluik’, terwijl een contentprovider net als een beheerde hostingprovider in specifieke situaties rechtstreeks aansprakelijk kan worden gesteld voor gepubliceerde content.
Wanneer we het hebben over hosting infrastructuur, hebben we te maken met internetinfrastructuur waarop een specifiek juridisch kader van toepassing is. Juridisch gezien is een unmanaged hostingdienst echter iets heel anders dan een managed hostingdienst. Beide soorten hostingplannen maken een belangrijk deel uit van de internetinfrastructuur zoals wij die kennen, maar deze plannen hebben uiteenlopende juridische implicaties voor zowel de aanbieders van inhoud als de hostingproviders die de technische infrastructuur leveren om de levering van inhoud mogelijk te maken.
Bij een unmanaged hostinginfrastructuur krijgt een contentprovider toegang tot een dedicated server voor het hosten van zijn content. De bijbehorende netwerkinfrastructuur met een dedicated serverplan stelt een contentprovider in staat zijn content te distribueren naar ontvangers wereldwijd. Anders dan bij managed hosting services, is de content provider degene met logische toegang tot zijn server(s). De inhoudsaanbieder weet welke inhoud zich op deze onbeheerde server bevindt, terwijl de inhoudsaanbieder ook de entiteit is die de op de server(s) aanwezige inhoud kan wijzigen. Volgens vaste Europese rechtspraak zijn dit twee belangrijke voorwaarden om aansprakelijk te kunnen worden gesteld in geval van illegale inhoud die via een hostingdienst wordt doorgegeven.
Geleverde diensten louter doorgeefluik
Sommigen zeggen dat een hostingprovider ook gegevens opslaat op zijn dedicated servers, die worden verhuurd aan de contentproviders die er gebruik van maken. Een unmanaged hostingprovider slaat echter niet actief gegevens op zijn servers op. Een unmanaged hostingprovider levert alleen de technische infrastructuur voor de opslagfunctie op verzoek, terwijl de contentprovider zelf verantwoordelijk is voor het toezicht op en het beheer van de opslag. Ook de inhoud die op de unmanaged server/opslag wordt geplaatst valt onder de verantwoordelijkheid. Bij het bestellen van een onbeheerde server geeft de aanbieder van de inhoud zijn eigen opslagbehoeften op, die vervolgens worden geleverd door de aanbieder van een onbeheerde hosting technische infrastructuur. Dit kan bijvoorbeeld ook het geval zijn bij caching, wanneer webpagina’s tijdelijk worden opgeslagen met het oog op een snellere werking van de website. Vanuit juridisch oogpunt verandert dit niets aan de essentie van datatransmissie en het zuiver transmissieve karakter van de infrastructuur die wordt aangeboden door de aanbieders van onbeheerde hostinginfrastructuur, op voorwaarde dat de inhoud niet wordt gewijzigd zoals bij compressie, en de inhoud niet online wordt gehouden wanneer de hoofdserver down is.
Bovendien neemt een onbeheerde hostingprovider, net als een internettoegangsprovider, niet actief het initiatief om gegevens over te dragen, terwijl hij ook niet bepaalt aan wie de informatie wordt overgedragen. Daarnaast hebben de onbeheerde hostingprovider en de internettoegangsprovider met elkaar gemeen dat zij geen toezicht mogen houden op de inhoud die via hun servers of netwerken wordt doorgegeven, en dat zij niet in staat zijn de gegevens die op de server staan of via het netwerk worden doorgegeven, te selecteren of te wijzigen. Beide zijn dus slechts een doorgeefluik. Volgens de Europese richtlijn inzake elektronische handel wordt dit “mere conduit” genoemd – een situatie waarin tussenpersonen op het internet, met inbegrip van onbeheerde hostingproviders, worden gevrijwaard van alle vorderingen van derden die voortvloeien uit de inhoud die wordt doorgegeven.
Illegale inhoud, wie krijgt de schuld?
De loutere status van doorgeefluik voor onbeheerde hostingproviders houdt niet per se in, dat in elke situatie van aansprakelijkheid wordt afgezien. Een hostingprovider, met inbegrip van een provider van onbeheerde hostingdiensten, kan aansprakelijk worden gesteld indien de betrokken partij wist of redelijkerwijs had moeten weten dat de inhoud die zich in zijn netwerk bevond of op zijn servers was opgeslagen, onwettig was.
Ook al heeft een aanbieder van unmanaged hostingdiensten zelf geen logische toegang tot de serverinhoud, dit betekent niet dat dit soort hosting zonder wettelijke verplichtingen kan worden aangeboden. Er moeten maatregelen worden genomen om ervoor te zorgen dat de toegang tot onwettige inhoud wordt geblokkeerd via IP null routing of het blokkeren van de uplink van de server indien de bevoegde autoriteit een toegangsverbod heeft uitgevaardigd.
De verplichting omvat ook de vaststelling van een passend beleid inzake kennisgeving en verwijdering voor een gestructureerde afhandeling van gevallen van misbruik. In overeenstemming met de gangbare internationale praktijk in de hostingsector worden meldingen van misbruik via het internet verzameld en dienovereenkomstig afgehandeld – bij voorkeur met vooraf bepaalde reactietermijnen.
Een moeilijke juridische situatie
Onbeheerde hostingproviders bevinden zich meestal in een lastige juridische situatie. Als een hostingprovider een serveraccount met mogelijk ongeoorloofde inhoud te snel blokkeert of verwijdert, kan de onbeheerde hostingprovider door de klant/inhoudprovider aansprakelijk worden gesteld voor niet-nakoming van de dienstverlening of contractbreuk, aangezien de klant/inhoudprovider betaalde voor de onbeheerde hostingdiensten en de provider niet leverde. Dergelijke vorderingen kunnen zeer kostbaar zijn. De misbruikaanmelder, aan de andere kant, kan de hostingprovider aanklagen wegens inbreuk, smaad, of andere claims als de onbeheerde hostingprovider niet snel heeft gereageerd. Ondanks het feit dat een onbeheerde hostingprovider geen logische toegang heeft tot de servers in zijn datacentra of de gehoste inhoud.
Het wordt nog moeilijker voor een provider van onbeheerde hostingdiensten wanneer de autoriteit die de verwijdering of verboden toegang beveelt, geen wettelijk bevoegde partij is. Zelfs wanneer goed wordt uitgelegd wat er nodig is om een correcte misbruikmelding in te dienen, kunnen hostingproviders onterechte misbruikmeldingen ontvangen waaraan geen of onvoldoende bewijs is toegevoegd. Concurrenten streven ernaar elkaars zaken te frustreren. Inbreukmakers streven ernaar houders van auteursrechten in diskrediet te brengen. Enzovoort.
Onbeheerde hostingproviders kunnen ook voor morele sociale dilemma’s komen te staan. Het komt voor dat documentatie van vermoedelijk misbruik van een misbruikmelder betrekking heeft op materiaal dat vanuit juridisch oogpunt wettig is, maar niet zozeer vanuit moreel oogpunt of op basis van een publieke opinie. In plaats van de aanbieder van inhoud te beschuldigen, zou een aanbieder van onbeheerde hostingdiensten in dat geval door de algemene media kunnen worden veroordeeld voor het hosten van dergelijke inhoud in zijn netwerk en op zijn servers; media die niet bekend zijn met de hostingindustrie. Ondanks het feit dat onbeheerde hostingdiensten worden verleend als een “louter doorgeefluik”.
Inhoud offline halen vs. internetvrijheid
Afgezien daarvan is het offline brengen van hostinginfrastructuur veel ingewikkelder dan het simpelweg ontkoppelen van een server. Het oplossen van bepaalde misbruikgevallen kan een delicaat proces zijn. Aan de ene kant moet je misschien een aantal bronnen verwijderen, terwijl je tegelijkertijd het risico loopt dat je infrastructuur-gerelateerde bronnen van andere gebruikers afsluit, omdat de infrastructuur in de backend verweven kan zijn. Vaak bevat een server meerdere IP-adressen. Het offline halen van het verkeerde IP-adres kan enorme gevolgen hebben voor de bedrijfscontinuïteit van bonafide partijen. Cybercriminelen hebben ook vaak de gewoonte om hun kwaadaardige inhoud van het ene IP-adres naar het andere te verplaatsen. Dus net wanneer u denkt dat u het juiste IP-adres offline hebt gehaald, kan het onverwacht verwijzen naar ander, volkomen legaal materiaal.
Nogmaals, we hebben het hier over internetinfrastructuur. Aanbieders van (onbeheerde) hostingdiensten leveren een deel van het internet zoals wij dat kennen. De servers in datacentra die de inhoud hosten, het maakt allemaal deel uit van het internet. Het netwerk of de netwerken die worden gebruikt om deze servers met de buitenwereld te verbinden, maken ook deel uit van het internet.
In de Europese Unie mag een onbeheerde hostingprovider de inhoud die op de servers in zijn datacentra draait niet als zodanig controleren of wijzigen. En daar zijn goede redenen voor. Het is om de vrijheid van meningsuiting en de mensenrechten te beschermen. Als onbeheerde hostingproviders niet op dezelfde manier worden behandeld als internettoegangsproviders, kan deze internetvrijheid in het gedrang komen.
