Nextcloud publiceerde gisteren een interessant onderzoek. Ze hebben in heel Europa 7,2 miljoen servers gescand op het gebruik van 50 verschillende soevereine, autonome softwareoplossingen. Daarmee hebben ze een beeld kunnen schetsen van de mate van afhankelijkheid van niet-Europese leveranciers per 100.000 inwoners. Hoe hoger de score, hoe meer zichtbare eigen infrastructuur een land gebruikt.
Nextcloud geeft zelf aan dat dit geen absolute meetlat is voor digitale soevereiniteit, maar het is wel een indicatie van hoe landen met hun data omgaan. Omdat het ook alleen maar het aantal deployments kan zien en niet de omvang ervan, is de data verre van volledig. Het gaat hier eerder om een verschijnings- of penetratiegraad dan om daadwerkelijke gebruiksintensiteit. Wat je wél kunt interpreteren is de ‘aanleg’ of basis die landen hebben voor het gebruik van bepaalde software of infrastructuren.
Ruud Alaerds heeft dit onderzoek nader bekeken en noemt het zeer interessant, met nog interessantere inzichten.
Zijn observaties en conclusies:
- Als we naar Nederland kijken, zien we dat we ‘best of the rest’ zijn. Ja, de achterstand op Duitsland en vooral Finland is groot. Maar juist bij deze meer op gebruiksgemak gerichte oplossingen zijn de big tech-aanbieders heel sterk. Dit is het resultaat van dertig jaar ontwikkeling en niet zomaar ineens ontstaan. Ik zie de indexscore voor Nederland dan ook niet als goed nieuws maar als een duidelijke call to action. Het toont nogmaals hoe immens afhankelijk we zijn van big tech in ons digitale dagelijks leven.
- Positief is dat we het (relatief gezien) beter doen dan veel andere Europese landen. Vergelijken met onze buurlanden is interessant, maar de weg die nog voor ons ligt is lang.
- Wat wij als Dutch Cloud Community belangrijk vinden en dat kunnen we niet genoeg benadrukken, is dat iedere organisatie, groot of klein, een gedegen risicoafweging maakt op de volgende gebieden:
- Data die in verkeerde handen kan vallen (datasecurity)
- Data die ongewenst opgevraagd kan worden (datasoevereiniteit)
- Diensten die ongewenst onderbroken kunnen worden (continuïteit en digitale soevereiniteit)
- Afhankelijkheid van partijen of leveranciers die onder niet-EU-wetgeving vallen
Ruud plaatst ook enkele kanttekeningen bij het onderzoek en de cijfers:
- Het gaat hier om een verschijnings- of penetratiegraadonderzoek, niet om de daadwerkelijke gebruiksintensiteit.
- Je weet bijvoorbeeld niet hoe een organisatie een publieke cloudoplossing voor samenwerking combineert met een zelfgehoste omgeving, noch de verhouding in aantal gebruikers of gebruiksuren.
- De onderzochte ‘workloads’ zijn beperkt tot file sharing, communicatie, projectmanagement, mail en samenwerkingstools. Dit zijn domeinen waarin public cloud veel wordt ingezet. In zwaardere, bedrijfskritische workloads zoals productie, logistiek, voorraadbeheer of finance kunnen de verhoudingen heel anders liggen.
- Wat je wél kunt interpreteren is de aanwezigheid van een infrastructuurbasis die het gebruik van soevereine alternatieven mogelijk maakt.
Dergelijke onderzoeken worden pas echt interessant als ze ook de ontwikkelingen over tijd weergeven. We zijn daar erg benieuwd naar.
Voor de Nederlandse industrie zou dat een waardevolle graadmeter zijn.
Link naar onderzoek
